Μερικά 24ωρα μετά τη λήξη του αγώνα με την Ρίγα, στον ΑΠΟΕΛ έκαναν την αυτοκριτική τους γύρω από το τι πήγε λάθος και δέχτηκαν μια ακόμη ήττα, με τη διοίκηση να αποφασίσει πως η απομάκρυνση του Νταβίδ Γκαγιέγο και η πρόσληψη του Ζοσέ Ντομίνγκες ήταν η πιο σωστή κίνηση για να «ταρακουνηθούν» τα αποδυτήρια.

Η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα στη Λετονία, με βάση και τη δυναμική του αντιπάλου αλλά και την εικόνα που είχαν, ειδικά στο β’ μέρος, οι «γαλαζοκίτρινοι», ίσως να «πληγώνει» και περισσότερο από κάθε άλλο.

Με την Πετροκούμπ η ομάδα είχε κερδίσει στο ΓΣΠ άρα η ισοπαλία δεν τη χαλούσε, ενώ κόντρα στη Σλόβαν το σενάριο μιας ήττας ήταν υπαρκτό, καθώς οι πιθανότητες πρόκρισης ήταν 50-50.

Απέναντι όμως στην Ρίγα και βλέποντας ιδιαίτερα κανείς το γήπεδο στο οποίο αγωνίστηκε ο ΑΠΟΕΛ, αλλά και με βάση την ευρωπαϊκή εμπειρία της αντιπάλου, θα περίμενε κανείς κάτι εντελώς διαφορετικό.

Λογικό ήταν τα περισσότερα «πυρά» να στραφούν προς το πρόσωπο του Νταβίντ Γκαγιέγο που πλήρωσε τη… νύφη, με την αλήθεια όμως να βρίσκεται κάπου στη μέση. Δηλαδή, είχε το δικό του μερίδιο ευθύνης και αυτό είναι δεδομένο, αλλά δεν ήταν ο μόνος που είχε ευθύνη.

Κατ’ αρχάς, φάνηκε ξεκάθαρα σε ένα ακόμη παιχνίδι πως όταν απουσιάζει ο Σαρφό από την ομάδα, οι γαλαζοκίτρινοι δεν έχουν την ίδια εικόνα. Ο Γκανέζος μέσος, με την άνεση που έχει στο παιχνίδι του, βοηθά τον ΑΠΟΕΛ να διατηρεί την κατοχή, την ίδια στιγμή που δημιουργεί και επικίνδυνες προϋποθέσεις και προσπάθειες, ιδιαίτερα από τον κεντρικό διάδρομο.

Όπως φαίνεται μέχρι τώρα η τριάδα Κοσταντίνοφ, Τεχέρα και Μάγιερ δεν μοιάζει ως η ιδανικότερη, με το Γερμανό μέσο για την ώρα να δείχνει να μην έχει προσαρμοστεί στην ομάδα και να θέλει ακόμη αρκετό χρόνο μέχρι να το πράξει. Άλλωστε αυτό ήταν που είδαν στον ΑΠΟΕΛ και προχώρησαν με την απόκτηση του Αμπάνια, ο οποίος μπορεί να υπολογίζεται πολύ περισσότερο απ’ ότι ο Σαρφό, ιδιαίτερα στα εκτός έδρας παιχνίδια της Ευρώπης. Το συγκεκριμένο ζήτημα λοιπόν στο χώρο της μεσαίας γραμμή δείχνει να έχει λύση.

Από εκεί και πέρα ήταν ευθύνη του προπονητή το να χρησιμοποιεί τον ανέτοιμο Μάγιερ αντί ίσως του Κόρμπου. Από την άλλη δεν ήταν ευθύνη του Γκαγιέγο που το σουτ του Κιντιγιά σώθηκε πάνω στη γραμμή από αντίπαλο ποδοσφαιριστή.

Ήταν σίγουρα ευθύνη του προπονητή η αλλαγή του Μαρκίνιος, ο οποίος αδιαμφισβήτητα είναι ο πιο επικίνδυνος παίκτης της ομάδας. Δεν ήταν όμως δική του ευθύνη το ότι ο Ντβάλι είχε ανοιχτά τα χέρια και χτύπησε η μπάλα στο χέρι του. Γι’ αυτό λέμε ότι η αλήθεια γύρω από τις ευθύνες και το ποσοστό που βαραίνουν τον καθένα βρίσκεται κάπου στη μέση.

Από εκεί και πέρα η πραγματικότητα είναι ότι ο ΑΠΟΕΛ είχε και πάλι πρόβλημα στο να πετύχει γκολ. Ακόμα και όταν μείωσε, δεν μπορεί να πει κανείς ότι έβαλε τόση πίεση που θα άγχωνε τον αντίπαλο.

Το ερώτημα τώρα είναι τι γίνεται ενόψει επαναληπτικού. Με βάση το τι είδαμε, ένας καλός ΑΠΟΕΛ εύκολα ή δύσκολα μπορεί να πάρει την πρόκριση.

(Εφημερίδα ΑΛΗΘΕΙΑ / Ένθετο SUPER SPORT)