Ως γνωστόν, η Ανόρθωση έχει βρεθεί μπλεγμένη σε ένα σταυροδρόμι συγκυριών, οι οποίες έχουν ταλανίσει ολοκληρωτικά το είναι της. Αναζήτηση επενδυτών, οικονομικά αδιέξοδα, προσφυγές παιχτών στη FIFA , και πάει λέγοντας. Η διοίκηση Σάντη έχει κλιθεί να λύσει αυτό το γόρδιο δεσμό προβλημάτων, στηριζόμενη στον εαυτό της και τον κόσμο της.

Είναι γνωστό γνωμικό ,ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, ένα γνωμικό το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να είχε δημιουργηθεί για την Ανόρθωση του σήμερα. Έπειτα και από την Γενική συνέλευση που προηγήθηκε (8/4) η ελπίδα υποβόσκει στο κυανόλευκο στρατόπεδο.

Ξεκινώντας από τον Γιάννο Οκκά, ο οποίος παρουσιάζει σε κάθε αγωνιστική ένα σύνολο με πολεμιστές, μια ομάδα που ο ένας πεθαίνει για τον άλλον, μια ομάδα που είναι εδώ για να κάνει τη ζημιά , παρά το γεγονός ότι δε διεκδικεί και τίποτα επί της ουσίας .Όπως και έκανε την ζημιά την περασμένη αγωνιστική στον ΑΠΟΕΛ. Εν ολίγοις, μια ομάδα που παίζει για τον κόσμο της, παίζει για το σήμα της, παίζει για την Αμμόχωστο. Και αυτό οφείλεται στον Οκκά, ο οποίος αξίζει όλα τα εύσημα, καθώς έθεσε τα θεμέλια για να ξαναοικοδομηθεί μια δυνατή Ανόρθωση. Αυτά συμβαίνουν στον αγωνιστικό τομέα. Έναν αν μη τι άλλο, ελπιδοφόρο τομέα, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας το γενικότερο χάος που επικρατεί και προαναφέραμε.

Πάμε τώρα στον διοικητικό τομέα, και κατά κύριο λόγο, στον οικονομικό τομέα, όπου η Ανόρθωση τρέμει και πονάει .Ναι είναι μια βαθιά πληγή, πολύ βαθιά κατά την κοινή γνώμη. Δεν υπάρχει όμως κατά ένα άλλο γνωμικό ,πληγή ανεπούλωτη. Και αυτή την άποψη θα υιοθετήσουμε και εμείς. Ναι. ομάδα πονάει. Οι διοικούντες πονάνε, πιέζονται. Αλλά πρέπει να βγάλουν άκρη. Το χρωστάνε στον κόσμο τους, στην ομάδα αυτή, στην ιστορία της, στις πορείες της, στους ανθρώπους που κυλάει στις φλέβες τους άσπρο και μπλε. Ο Σάντης ζητάει ενότητα, ζητάει στήριξη από τον λαό, στήριξη και υπομονή. Τα πράγματα, κακά τα ψέματα, είναι δύσκολα αν μη τι άλλο. Ωστόσο καλό θα ήταν να μην προβάλλουμε τις καταστάσεις που εμπνέουν μαυρίλα και άγχος, αλλά και την θετική πλευρά των πραγμάτων. Οπότε το κλίμα ενότητας στη Γενική Συνέλευση της ομάδας ήταν κάτι που αξίζει να κρατήσουμε. Κλίμα ενότητας για ένα καλύτερο αύριο. Γιατί αξίζει σε όσους προαναφέραμε. Αξίζει στον Οκκά, αξίζει στους ποδοσφαιριστές του, αξίζει στην διοίκηση που παλεύει με νύχια και με δόντια να κρατήσει ζωντανή την ιδέα της Ανόρθωσης και να την ξαναχτίσει με αξιοπρέπεια, αξίζει στην Κυρία Φωτεινή , αξίζει στα 113 χρόνια ιστορίας του συλλόγου.

Εν κατακλείδι, από όσα είπαμε, το συμπέρασμα ποιο είναι; Να σταματήσουμε την κριτική; Προφανώς και όχι. ίσως αν δεν υπήρχε κριτική να μην υπήρχε και Φως στο Τούνελ για την Ανόρθωση. Ωστόσο υπάρχει. Και εκεί πρέπει να ατενίζουν όλοι. Να μην μαλώνουν μεταξύ τους. Οι καταστροφολογίες δεν ωφέλησαν ποτέ κανέναν. Η ώρα δεν είναι η ώρα της απελπισίας. Είναι η ώρα της ανασύνταξης. Η ώρα της επιστροφής.