Σε μια βραδιά που θα έπρεπε να κυριαρχεί το πάθος, η θέληση και η αποφασιστικότητα, ο ΑΠΟΕΛ παρουσιάστηκε ανήμπορος να ανταποκριθεί στη σημασία της στιγμής.

Αντί να επιβάλει τον ρυθμό του, παραδόθηκε χωρίς αντίσταση, γνωρίζοντας ταπεινωτικό αποκλεισμό από μια ομάδα που, υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα έπρεπε να αποτελεί εμπόδιο.

Η εικόνα στο ΓΣΠ απογοητευτική. Από τα πρώτα λεπτά, έδειξε να παλεύει περισσότερο με τις δικές της αδυναμίες παρά με τον αντίπαλο. Οι κινήσεις ήταν αργές, οι αντιδράσεις νωθρές, η συνοχή ανύπαρκτη. Όσο περνούσε η ώρα, γινόταν φανερό πως ο ΑΠΟΕΛ δεν είχε ούτε τα ψυχικά αποθέματα ούτε το αγωνιστικό σθένος για να αλλάξει τη μοίρα του. Και το τέλος ήρθε με τον πιο οδυνηρό τρόπο: έναν αποκλεισμό που αποτελεί επιστέγασμα μιας σεζόν γεμάτης αστοχίες.

Η εξέδρα δεν άντεξε. Πολλοί αποχώρησαν απογοητευμένοι πριν καν ακουστεί το τελευταίο σφύριγμα. Όσοι έμειναν, φρόντισαν να κάνουν ξεκάθαρη την οργή τους. Η αποδοκιμασία δεν είχε στόχο μόνο τους παίκτες ή τον προπονητή, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα που οδήγησε την ομάδα σε αυτό το σημείο. Ο κόσμος του ΑΠΟΕΛ βράζει – και δικαίως. Όταν η ιστορία μιας ομάδας δεν της επιτρέπει τέτοιες ντροπιαστικές στιγμές, η κατακραυγή είναι αναπόφευκτη.