Αν είστε άνω των 40 ετών, θα θυμάστε τα ντέρμπι ΑΠΟΕΛ – Ομονοίας στην δεκαετία του ’80 και του ’90, ήταν μέγα γεγονός. Οι συζητήσεις και τα πειράγματα ήταν σήμα κατατεθέν. Όταν έφτανε η μεγάλη μέρα του αγών, από το πρωί άρχιζε το πανηγύρι. Ήταν όμως όλα φυσιολογικά. Οι οπαδοί των δύο ομάδων εισέρχονταν στο γήπεδο μαζί  από την κεντρική είσοδο. Δεν υπήρχαν αστυνομικά μέτρα και διαχωρισμός.

Στο τέλος πανηγύριζαν οι νικητές και οι ηττημένοι έφευγαν με σκυμμένο το κεφάλι. Πειράγματα και βρισιές, πάντα υπήρχαν διότι το ποδόσφαιρο στην Κύπρο, δεν θα γίνει ποτέ  εκκλησία.

Που καταλήγουμε; Αυτά που ζούμε κυρίως την τελευταία 20ετια είναι και ένα δείγμα το ποσό άλλαξε η κοινωνία μας. Πολλά πράγματα αρχίζουν από τις οικογένειες. Έχουν αλήθεια να χωρίσουν κάτι; Είτε κάποιος είναι με τον ΑΠΟΕΛ, την Ομόνοια, την ΑΕΛ, τον Απόλλωνα; Τίποτα…

Ο φανατισμός και η μη σωστή ανατροφή εκτρέφουν τους χούλιγκαν. Αρκετός κόσμος απομακρύνθηκε από τα γήπεδα. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτοί πάντα  βγαίνουν νικητές. Ούτε η κάρτα φιλάθλου θα μας σώσει, ούτε τίποτα. Είναι ξεκάθαρο, το θέμα είναι κοινωνικό.  Ειδικά τώρα με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα. Το ποδόσφαιρο είναι γιορτή και εμείς το καταντήσαμε πολεμικό πεδίο.

Να σας πω την αλήθεια είναι και κουραστικό, διότι τις πλείστες φορές, αντί να μιλάμε για ποδόσφαιρο, συζητούμε για δικαστικές διαμάχες και τι φταίει που μένει άλυτο όλο αυτό το πρόβλημα. Κατάντησε να είναι όπως το κυπριακό. Παντού αδιέξοδο… Ήδη η ποδοσφαιρική χρονιά δεν άρχισε καθόλου καλά. Το ντέρμπι της Λεμεσού κρίθηκε στις δικαστικές αίθουσες και στην αναμέτρηση στην Περιστερώνα μεταξύ Ομόνοια 29ης Μαΐου και ΑΠΟΕΛ δεν πήγαν οι 300 φίλοι των πρωταθλητών που είχαν το δικαίωμα, καθ’ εντολή της Αστυνομίας για φόβο επεισοδίων.

Τι να πούμε; Ακόμη είμαστε στην αρχή. Κυπριακό ποδόσφαιρο ώρα μηδέν. Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη. Ακόμη πιο τραγικό, είναι πως τίποτα δεν διορθώνεται. Βρε μήπως να σταματήσουν οι διαχωρισμοί και τα αστυνομικά μέτρα; Όπως ήταν παλιά; Λέτε; Αφού δεν γίνεται τίποτα με τόσα μέτρα…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ