Το πρωτάθλημα άρχισε, διανύσαμε αισίως τις πρώτες πέντε αγωνιστικές και ήδη έπεσαν και οι πρώτες βαρύτατες ποινές από τον αθλητικό δικαστή.

Έχουμε εξαγάγει τα πρώτα σημαντικά συμπεράσματα ως προς τη δυναμικότητα των ομάδων, με όλες τις ενδείξεις να συνηγορούν ότι όσον αφορά τουλάχιστον στην εξάδα η μοναδική διαφορά είναι ότι ο Απόλλωνας, κατά πάσα πιθανότητα, θα πάρει τη θέση της αδύνατης φέτος Ανόρθωσης.

Στις διάφορες καφενειακές συζητήσεις άρχισαν ήδη να πέφτουν τα πρώτα πειράγματα ή ακόμα και τα πρώτα στοιχήματα περί του φετινού πρωταθλητή και όχι μόνο!

Το μοναδικό πράγμα που μένει αναλλοίωτο την τελευταία τουλάχιστον 20ετία είναι ο οπαδικός χουλιγκανισμός. Και είναι για να διερωτάται κανείς, τι έχουν  να χωρίσουν οι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ, της Ομόνοιας, του Απόλλωνα της ΑΕΛ κ.ο.κ.

Γιατί όλος αυτός ο φανατισμός μεταξύ των οπαδών των ομάδων. Γιατί να φτάνουμε το σημείο αντί να μιλάμε για ποδόσφαιρο και τη χαρά που μπορεί να προσφέρει ένα τοπικό ντέρμπι, να κάνουμε αναφορά για «πόλεμο» μεταξύ των φίλων των δύο ομάδων.

Ο φανατισμός πλέον έχει αρχίσει να ξεφεύγει επικίνδυνα και το πιο απογοητευτικό, είναι ότι έχει άμεση σχέση με το περιβάλλον που ζει και συναναστρέφεται ο κάθε νεαρός κυρίως φίλαθλος. Όταν στα σχολεία ακούμε καθημερινά για περιστατικά βίας, ακόμα και στις ίδιες τις οικογένειες, πως μπορούμε να διερωτόμαστε ακόμα για τη βία που υπάρχει στον αθλητισμό;

Το θέμα είναι πιο σοβαρό απ’ όσον φαίνεται και θα είναι καλά οι ειδικοί να εγκύψουν στο πρόβλημα πριν να είναι αργά. Γιατί κακά τα ψέματα, όσο χιλιοειπωμένη κι’ αν είναι η φράση, αυτή είναι η στυγνή πραγματικότητα. Ότι δηλαδή, από θαύμα δεν έχουμε θρηνήσει κάποιο θύμα ακόμα. Ούτε οι κάμερες ασφαλείας θα κάνουν τη διαφορά ούτε η κάρτα οπαδού…  

ΠΟΛΥΒΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ