Όποιος κι αν καθίσει στον πάγκο του ΑΠΟΕΛ την επόμενη σεζόν (είτε αυτός είναι ο Βαγγέλης Σάμιος, είτε άλλος), ένα είναι το βασικό ζητούμενο για τη στελέχωση της ομάδας: η απόκτηση παικτών με ταχύτητα και ένταση στο μεσοεπιθετικό κομμάτι. Όσο περιορισμένο και αν χρειαστεί να είναι το μπάτζετ της σεζόν.

Η φετινή περίοδος, ανέδειξε ξεκάθαρα τα προβλήματα απέναντι σε κλειστές άμυνες, με την ομάδα να μοιάζει προβλέψιμη και με έλλειψη φαντασίας στο δημιουργικό τρίτο του γηπέδου. Οι τραυματισμοί έπαιξαν και αυτοί τον ρόλο τους, αφού παίκτες όπως ο Μαρκίνιος και ο Δώνης -που υπό άλλες συνθήκες θα έκαναν τη διαφορά- πέρασαν περισσότερο χρόνο ως τραυματίες παρά βοηθώντας με τη παρουσία τους στον αγωνιστικό χώρο.

Από εκεί και πέρα, η αποχώρηση του Εντονγκαλά άφησε κενό σε μια γραμμή που ήδη έψαχνε τα πατήματά της, ενώ και οι μεταγραφές του Ιανουαρίου δεν πρόσφεραν ουσιαστική βελτίωση. Οι νεαροί Μαϊόλι και Κόρμπου αποτελούν επενδύσεις για το μέλλον και έδειξαν ότι μπορούν να βοηθήσουν. Παρ’ όλα αυτά η νέα κατάσταση απαιτεί παίκτες έτοιμους να μπουν και με το «καλημέρα» να κάνουν τη διαφορά.

Ακόμα και ο Αλέχο, που έχει συμβόλαιο έως το 2027, δεν είναι βέβαιο πως θα παραμείνει, ενώ και αγωνιστικά δεν διαθέτει τα στοιχεία που χρειάζονται για τη μεσοεπιθετική γραμμή: ταχύτητα, έκρηξη και κίνηση χωρίς τη μπάλα.

Ουσιαστικά, το φετινό πάθημα πρέπει να γίνει μάθημα. Ο ΑΠΟΕΛ δεν μπορεί να χτίσει ξανά χωρίς παίκτες οι οποίοι να παίζουν σε υψηλό τέμπο, να κινούνται κάθετα και να δίνουν ρυθμό στο παιχνίδι. Αυτοί θα αποτελέσουν και το «κλειδί» για ένα καλύτερο αύριο όσον αφορά στη στελέχωση και τη βελτίωση του ρόστερ.

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΛΗΘΕΙΑ / ΕΝΘΕΤΟ SUPER SPORT