Θα τη θυμούνται αυτή τη χρονιά οι φίλοι του ΑΠΟΕΛ, αλλά για τους λάθους λόγους. Όχι γιατί υλοποίησε τους πρωταγωνιστικούς του στόχους με την κατάκτηση τουλάχιστον ενός τίτλου, αλλά διότι η σεζόν χαρακτηρίστηκε από την παταγώδη αποτυχία να βγει έστω στην Ευρώπη.

Είναι σπάνιες οι φορές που η ομάδα είχε τον ρόλο του κομπάρσου στα «play-offs» και στο τέλος τερμάτιζε στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας. Δεν κρίνεται απολύτως τίποτα ουσιαστικά για καμία από τις δύο ομάδες, αλλά είναι γνωστές οι ιδιαιτερότητες που έχουν πάντα αυτά τα παιχνίδια. Είτε πρόκειται για αγώνες με μεγάλη βαθμολογική σημασία, είτε για αδιάφορους όπως είναι στην προκειμένη περίπτωση, κανείς δεν θέλει να χάνει και πάντα το ζητούμενο είναι η νίκη.

Έχει πάντα ένα ειδικό βάρος το «αιώνιο» ντέρμπι για όλο τον οργανισμό και δη για τον κόσμο. Το πρεστίζ και το γόητρο και η χαρά που έρχεται σε συνάρτηση με την απογοήτευση του αντιπάλου, είναι αρκετοί λόγοι για να κυνηγήσει το τρίποντο η ομάδα του Βαγγέλη Σάμιου. Μία επιτυχία απέναντι στους πράσινους δεν θα κάνει λιγότερο αποτυχημένη τη σεζόν, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα μείνει αήττητη φέτος σε τέσσερα παιχνίδια. Είναι άλλες οι φιλοδοξίες του ΑΠΟΕΛ και δεν του αρκούν φυσικά κάποια θετικά αποτελέσματα με τον «αιώνιο».

Απλά αυτό είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν οι παίκτες για να ανταποδώσουν στον κόσμο τη μεγάλη στήριξη που τους παρείχε σε όλη την αγωνιστική περίοδο. Είναι ένα μικρό ευχαριστώ και τίποτα παραπάνω. Η χρονιά μπορεί να κλείσει με λίγα χαμόγελα σε περίπτωση νίκης, που θα διαρκέσουν για λίγο, μέχρι να ακολουθήσει ο προβληματισμός για το χτίσιμο του ρόστερ της επόμενης χρονιάς. Αλλά είναι προτιμότερο από το να χάσει τον πρώτο αγώνα με τον «αιώνιο», ενώ ούτε η ισοπαλία θα αποτελέσει έναν λόγο χαράς.

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΜΠΟΣ (ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΛΗΘΕΙΑ / ΕΝΘΕΤΟ SUPER SPORT)