Στο διάστημα που ήσουν στην ομάδα, κινδυνεύσατε. Τα προηγούμενα χρόνια, όπως είπες κι εσύ, ο ΟΦΗ έφτασε ως την Γ’ Εθνική. Πόσο σημαντική θεωρείς πως ήταν η παρουσία του κόσμου του ΟΦΗ για την αναγέννηση αυτής της ομάδας;

Μόνο ο ΟΦΗ και η ΑΕΛ έχουν τόσο λαό να τους ακολουθεί αν βγάλει κανείς εκτός τους μεγάλους του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το ποδόσφαιρο της επαρχίας έχει λείψει πολύ από τον κόσμο. Πολλοί δεν πάνε στο γήπεδο. Πιο παλιά βλέπαμε ομάδες της επαρχίας να έχουν γήπεδα ασφυκτικά γεμάτα. Υπάρχουν πολλά παιδιά που έκανα παρέα και είμαι ακόμα φίλος μαζί τους και είναι οπαδοί του ΟΦΗ. Όποια διοίκηση και αν έχει στα χέρια της τον σύλλογο, η δύναμη του ΟΦΗ, θα είναι ο κόσμος του.

Είναι και λίγο δίκοπο μαχαίρι, όμως, αυτό. Με την έννοια ότι μετά από μία ήττα σε μία πιο κλειστή κοινωνία, γίνεται πιο δύσκολη η καθημερινότητα για έναν ποδοσφαιριστή.

Εγώ προσωπικά, όταν χάνω, δεν μπορώ να βγαίνω από το σπίτι. Όχι γιατί αν κερδίσω θα βγω και θα πάω στα μπουζούκια. Δεν αισθάνομαι καλά να βγω και να δω έναν φίλο μου να πίνει καφέ και να είναι στενοχωρημένος, επειδή έχασε η ομάδα που αγαπάει, γνωρίζοντας ότι γι’ αυτό ευθύνομαι κι εγώ. Όπως κι εμένα με στενοχωρεί αυτό. Κανένας δεν θέλει να χάνει. Εμένα, είναι η δουλειά μου. Όταν κάνω σερί ήττες, θέλω να κερδίσω για να πάρω ψυχολογία. Μετά από έναν υποβιβασμό, θα σκέφτεται κάποιος ότι «ο Βούρος υποβιβάστηκε με την τάδε ομάδα». Στην αντίπερα όχθη, θα είναι τεράστιο μπόνους για αυτά τα παιδιά που παίζουν τώρα στον ΟΦΗ, αν καταφέρουν να πάρουν το Κύπελλο. Θα γράψουν ιστορία. Θα βρίσκονται στο επόμενο πανό που θα σηκώσει ο κόσμος στο «Γεντί Κουλέ». Κάποιες φορές είναι άδικο για κάποια παιδιά να γίνεται σύγκριση με παλαιότερα επιτεύγματα του συλλόγου. Για παράδειγμα, ό,τι και αν κάναμε εμείς με τον ΑΠΟΕΛ, υπήρχε η ομάδα του Γιοβάνοβιτς που πήγε στα προημιτελικά του Champions League.

Πόσο θα ήθελες να είσαι κι εσύ στο χορτάρι του ΟΑΚΑ και να παίξεις στον τελικό του Κυπέλλου, κόντρα στον Ολυμπιακό;

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι συμπαίκτες μου, που θα έπρεπε να είναι σε αυτό το ματς. Όπως ο Κώστας Γιαννούλης που έχει περάσει πολλά με την ομάδα, ο Νίκος Κοροβέσης και ο Κοσμάς Τσιλιανίδης. Ειδικά αυτό το παιδί, είχε πάρα πολλές δυνατότητες. Ήταν, όμως, πολύ άτυχος, με τους τραυματισμούς που είχε. Προσπάθησε να επανέλθει, αλλά δεν ήταν εύκολο. Όλα αυτά τα παιδιά, θα άξιζαν να παίξουν σε αυτόν τον τελικό. Τέσσερα χρόνια πέρασα στον ΟΦΗ, έχω δεθεί πολύ με την ομάδα. Θα ήταν πολύ μεγάλη επιβράβευση να παίξω στον τελικό. Και όχι μόνο να παίξω, αλλά να τον κερδίσω. Έχω χάσει δύο τελικούς Κυπέλλου και είναι πολύ άσχημο συναίσθημα. Σίγουρα, βάσει εικόνας ο Ολυμπιακός ήταν η πιο σταθερή εικόνα του πρωταθλήματος, αλλά σε έναν τελικό δεν υπάρχουν φαβορί.

Αν ήσουν τώρα αρχηγός του ΟΦΗ και έπρεπε να μιλήσεις στα αποδυτήρια στους συμπαίκτες σου, τι θα τους έλεγες;

Ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να παίξουμε σε έναν τελικό. Για μένα πρέπει να τα δίνεις όλα, γιατί είναι ένας αγώνας που αν συνοδευτεί με την κατάκτηση, μένει στην ιστορία. Αν δεν τα καταφέρεις, το συναίσθημα είναι πολύ άσχημο. Αν είναι να χάσεις, καλύτερα μην πας στον τελικό! Το συναίσθημα είναι χειρότερο και από το να βγεις δεύτερος στα 100 μέτρα στην Ολυμπιάδα. Πρέπει να τα δώσεις όλα. Τα ευρωπαϊκά ματς είναι το κάτι άλλο, είναι ο λόγος που παίζαμε στα πάρκα μικροί.

Θυμάσαι κάποιον συγκεκριμένα που έπαιξες απέναντί του και αισθάνθηκες ευλογημένος;

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Ήταν ευλογία, δώρο από τον Θεό το ότι έπαιξα απέναντί του. Στη διάρκεια του αγώνα, είσαι στην τσίτα και δεν το καταλαβαίνεις. Όταν, όμως, μετά γύρισα σπίτι και πήρα την μάνα μου τηλέφωνο, εκεί έκλαιγε. Της λέω «ρε μάνα, εντάξει». Και μου απάντησε ότι «έπαιξες με αυτούς που έβλεπες όταν ήσουν παιδί στην τηλεόραση».