Ο Κωνσταντίνος Σιμιτζής αποκαλύπτει στο Gazzetta πως η πανδημία απογείωσε οικονομικά την καριέρα του και του έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστεί σε ένα Eurobasket και μας βάζει στο κλίμα που επικρατεί στην μαρτυρική Μεγαλόνησο, παραμονές του μεγαλύτερου διεθνούς αθλητικού event στα χρονικά της Κύπρου.

Γεννημένος στην Αθήνα, τον Αύγουστο του 1995, έκανε τα πρώτα του μπασκετικά βήματα στα τμήματα υποδομής των Εκπαιδευτηρίων Δούκα και εν συνεχεία μετακόμισε στο Περιστέρι (για μία χρονιά στο εφηβικό και δύο στο ανδρικό), όταν η ομάδα των δυτικών προαστίων έπαιζε στην Β’ Εθνική Κατηγορία.

Τότε ακόμη δεν ήταν σίγουρος ότι το μπάσκετ θα του δώσει τα προς το ζην και περιπλανιόταν στις μικρότερες κατηγορίες (έπαιξε και στο Κορωπί), μέχρι να έρθει η πρόταση του Οίακα Ναυπλίου για το πρωτάθλημα της Α2 Κατηγορίας.

Σημαντικό ρόλο για την ευκαιρία που του δόθηκε από την ομάδα της Αργολίδας, έπαιξε ο ατζέντης του και βετεράνος διεθνής μπασκετμπολίστας, Βασίλης Σούλης, ο οποίος έπεισε τον τότε προπονητή της ομάδας, Χάρη Κουλουριώτη, ότι αξίζει της εμπιστοσύνης του.

Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Σιμιτζή, ο οποίος... βρήκε ανοιχτά και μπήκε – που λέμε και στην καθομιλουμένη – και με δύο πολύ καλές σεζόν στο δεύτερο τη τάξει πρωτάθλημα του ελληνικού μπάσκετ (την πρώτη με μέσο 10,7 πόντους και την δεύτερη με 17,2), έπεισε ότι αξίζει της προσοχής.

Η συνέχεια αποτελεί ιστορία και ο 29χρονος Έλληνας guard (1,92), είναι πλέον βασικός στέλεχος της Εθνικής Κύπρου (1ος σκόρερ στα προκριματικά του Eurobasket με μ.ο. 15,0 πόντους και 48,4% τρίποντα) και από τους ακριβοπληρωμένους «εγχώριους» παίκτες που αγωνίζονται στο κυπριακό πρωτάθλημα (πρώτα στον ΑΠΟΕΛ με προπονητή τον Λευτέρη Σούμποτιτς και μετά στην ΑΕΚ Λάρνακας)!

Ο υπογράφων τον συνάντησε στο πρόσφατο ταξίδι του στην Λευκωσία και ο ίδιος μίλησε στο Gazzetta για την επιρροή της πανδημίας στην νέα καριέρα που βρήκε στην μαρτυρική Μεγαλόνησο, τη ζωή και το μπάσκετ στην Κύπρο, την μπασκετική γιορτή που έρχεται το ερχόμενο καλοκαίρι στην Λεμεσό και φυσικά την επιθυμία του να γράψει τους τίτλους τέλους στην πατρίδα.

Αυτά και άλλα πολλά, όπως το ματς Κύπρου-Ελλάδας στο Αθλητικό Κέντρο «Σπύρος Κυπριανού» (δεν έχει γίνει ακόμη η κλήρωση για να οριστεί ημερομηνία), την μάχη με τον Αντετοκούνμπο και τους υπόλοιπους Έλληνες διεθνείς που πρωταγωνιστούν στην Euroleague, καθώς επίσης και το «κλικ» που του έκανε ένα μάλλον ειρωνικό σχόλιο, για να πάρει σοβαρά την ενασχόλησή του με το μπάσκετ, στις 1841 λέξεις που ακολουθούν.

Για όλους όσοι παρακολουθούν την A2 Κατηγορία, πριν ονομαστεί Elite League, στο τέλος της σεζόν 2019-20, ήσουν ένας από τους φερέλπιδες guard του πρωταθλήματος, έχοντας στην πλάτη σου δύο αξιόλογες σεζόν με τον Οίακα Ναυπλίου. Πως προέκυψε η Κύπρος, το διαβατήριο και η αλλαγή σελίδας στην καριέρα σου;

«Όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα γιατί βρισκόμασταν εν μέσω πανδημίας, το πρωτάθλημα της Α2 είχε διακοπεί και υπήρχε αβεβαιότητα, οπότε είχα απηυδήσει κι έψαχνα να βρω τρόπο να νιώσω ενεργός μπασκετικά. Και για ψυχολογικούς αλλά και για οικονομικούς λόγους! Κάπως έτσι και με δεδομένο ότι πρωτάθλημα της Κύπρου παιζόταν κανονικά, λοιπόν, γνωρίζοντας ότι η γιαγιά μου είχε κυπριακό διαβατήριο, πήγα με την μητέρα μου στην Πρεσβεία ώστε να κινήσουμε τις νόμιμες διαδικασίες για να το πάρει πρώτα εκείνη και μετά εγώ. Επειδή για την έκδοσή του απαιτούνταν ένα διάστημα 5-6 μηνών, δεν πρόλαβα να παίξω εκείνη την σεζόν, ωστόσο, το επόμενο καλοκαίρι που είχα αποκτήσει και με την βούλα την υπηκοότητα, μου ήρθαν αρκετές προτάσεις οι οποίες, στο οικονομικό, απείχαν παρασάγγας από τα χρήματα που μπορούσα να πάρω στην Α2!»

Επομένως, κάλλιστα θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο covid άλλαξε επίπεδο στην καριέρα σου;

«Ασυζητητί! Αν δεν είχε προκύψει το lockdown και η ανάγκη να βρω ομάδα, δύσκολα θα είχα στραφεί στις κυπριακές ρίζες μου και στην προοπτική να φύγω από την πατρίδα μου και να αλλάξω εντελώς οικονομικό status.»

Πλέον συμπληρώνεις 4 χρόνια στο πρωτάθλημα της Κύπρου, είσαι βασικό στέλεχος της Εθνικής ομάδας και υποθέτω ότι έχεις διαμορφωμένη άποψη για τις διαφορές και τις ομοιότητες που υπάρχουν στην καθημερινότητα αλλά και στο μπάσκετ σε σχέση με την Ελλάδα...

«Το κλίμα είναι πολύ καλό, η γλώσσα είναι η ίδια και σε γενικές γραμμές επικρατεί ηρεμία και η ζωή είναι πολύ χαλαρή. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε μία απομακρυσμένη επαρχία. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορές με την Ελλάδα..»

Που τις εντοπίζεις;

«Στην κουλτούρα κυρίως και στο ότι δεν είναι χώρα του μπάσκετ! Ειδικότερα σε σχέση με το πόσο κάψα έχουμε οι Έλληνες με το άθλημα. Εδώ δεν είναι στην συνείδηση του μέσου Κύπριου και ακόμη χρειάζονται να γίνουν αρκετά βήματα προς τα εμπρός για να μπει η χώρα για τα καλά στον μπασκετικό χάρτη. Υπάρχει μία μικρή μερίδα κόσμου που ασχολείται και η οποία παρακολουθεί και τις ελληνικές ομάδες στην Euroleague, αλλά για την ώρα αυτή δεν φτάνει για να δημιουργηθεί μία σοβαρή δυναμική που θα σπρώξει τα παιδιά στα γήπεδα και προοδευτικά θα αλλάξει τα θεμέλια του κυπριακού μπάσκετ. Θέλω να πιστεύω ότι όλο αυτό θα αρχίζει να αλλάζει μετά το Eurobasket...»

Δηλαδή είναι περισσότερο θέμα μπασκετικής παιδείας;

«Μόνο κατά την άποψή μου! Γιατί για παράδειγμα, η ομάδα μου (σ.σ.: η ΑΕΚ Λάρνακας) και ο Κεραυνός λειτουργούν σε τελείως διαφορετικά πρότυπα σε σχέση με τις υπόλοιπες του πρωταθλήματος, γι' αυτό και ο τίτλος κρίνεται ανάμεσα σε αυτές τις δύο. Τα budget τους είναι αρκετά υψηλό, τα ρόστερ τους έχουν από 5-6 ξένους, ενώ αμφότερες παίζουν κάθε χρόνο στην Ευρώπη.»

Ισχύει αυτό που μου είπε ο Κακιούζης ότι και οι δύο αυτές ομάδες θα μπορούσαν κάλλιστα να παίζουν στην Stoiximan GBL και να είναι ανταγωνιστικές;

«Πιστεύω πως ναι! Και αυτό γιατί παίρνουν ποιοτικούς ξένους, έχουν από 2-3 καλούς εγχώριους παίκτες η κάθε ομάδα καθώς επίσης και “νατουραλιζέ”... Δηλαδή φτιάχνουν γεμάτα ρόστερ και καλή οργάνωση και προπονούνται σκληρά οπότε δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε... Αν υπάρχει κάποια μικρή διαφορά, αυτή εντοπίζεται στις λεπτομέρειες της τεχνογνωσίας των προπονητών. Τους πλέον καταρτισμένους στην Κύπρο, θα τους βρεις στις δύο πρώτες ομάδες, ενώ στην Ελλάδα όλοι οι προπονητές της Α2 και της Β' Εθνικής ασχολούνται με όλα τα μικρά πράγματα που επηρεάζουν το παιχνίδι...»

Να σε πάω λίγο στην Εθνική Κύπρου... Πως ήταν η εμπειρία της πρώτης και ιστορικής συμμετοχής σε προκριματική φάση για ένα Eurobasket; Άσχετα αν οι αγώνες σας δεν είχαν βαθμολογική σημασία, επειδή είστε μία από τις τέσσερις διοργανώτριες χώρες;

«Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα γιατί η αλήθεια είναι ότι κάναμε δύο πολύ καλά παιχνίδια με την Γαλλία, μέσα και έξω και σε γενικές γραμμές – παρά το ρεκόρ 0-6 – η παρουσία μας ήταν καλύτερη του αναμενόμενου, ωστόσο, για να είμαστε αξιοπρεπείς στο Eurobasket και να μην... φάμε ξύλο, θα χρειαστούμε ενίσχυση. Σε σχέση με τις ομάδες που θα έρθουν στην Λεμεσό (σ.σ.: η κλήρωση θα γίνει στις 27 Μαρτίου) απέχουμε πολύ στην ταχύτητα, στο μέγεθος των κορμιών και στο ταλέντο.»

Ποιος είναι ο αγωνιστικός στόχος της συμμετοχής σας στην μεγάλη γιορτή που θα γίνει τον ερχόμενο Αύγουστο;

«Με δεδομένο ότι ακόμη είναι νωρίς και δεν ξέρουμε ακόμη ποια θα είναι ακριβώς η σύνθεση με την οποία θα παραταχθούμε, ούτε αν θα ευοδωθούν οι προσπάθειες της ομοσπονδίας για τις προσθήκες που συζητιούνται, νομίζω ότι είναι πιο ασφαλές να μιλήσουμε περισσότερο για τον στόχο μίας ανταγωνιστικής εικόνας παρά για εκείνον της μίας νίκης!»

Τους τελευταίους μήνες θα μπορούσαμε να πούμε ότι η καρδιά του κυπριακού μπάσκετ χτυπάει σε διαφορετικούς ρυθμούς; Το εισπράττεις αυτό;

«Το εισπράττω γιατί παίξαμε στα προκριματικά για πρώτη φορά. Γιατί υπό άλλες συνθήκες, αν δεν είμαστε διοργανωτές, δεν θα παίζαμε! Μέχρι πέρυσι η Κύπρος έπαιζε στην προημιτελική φάση με στόχο την πρόκριση στα ημιτελικά των προκριματικών και ξαφνικά βρεθήκαμε σε έναν όμιλο με ομάδες που έχουν σταθερή πορεία σε τελικές φάσεις Eurobasket, όπως η Γαλλία, η Βοσνία Ερζεγοβίνη και η Κροατία και επειδή κάποια έπρεπε να αποκλειστεί, έμεινε έξω η τελευταία. Οπότε όλα αυτά τα παιχνίδια ήταν για μας σαν να παίζουμε στο Eurobasket. Και το ευχαριστηθήκαμε και το χάρηκαν οι φίλαθλοι που γέμισαν το γήπεδο, αλλά και προβληματιστήκαμε με τις αγωνιστικές διαφορές. Αλλά σίγουρα ο κόσμος αγκάλιασε την προσπάθεια και μπορώ να πω ότι η Εθνική ομάδα μπάσκετ προσελκύει πολύ μεγαλύτερο κοινό από τα παιχνίδια του πρωταθλήματος και θα έλεγα μακράν σε σχέση με την αντίστοιχη του ποδοσφαίρου.»

Όπως στο πλαίσιο του αγώνα που παίξατε με Βοσνία Ερζεγοβίνη και Κροατία, που αντιμετωπίσατε τον Μούσα και τον Χεζόνια, συζητάτε καθόλου μεταξύ σας ότι το καλοκαίρι – καλώς εχόντων των πραγμάτων – θα παίξετε αντίπαλος με τον Αντετοκούνμπο και τους υπόλοιπους Έλληνες διεθνείς που παίζουν στην Euroleague;

«Αυτό συγκεκριμένα πάρα πολύ! Σε πολλές συζητήσεις και γίνονται φυσικά και οι σχετικές πλάκες για το πως θα παίξουμε τον κάθε παίκτη ξεχωριστά, πως θα τους εξουδετερώσουμε ή πως δεν θα... φάμε κάρφωμα στην μούρη από τον “Greek Freak”! Αλλά και το ματς Κύπρου-Ελλάδας θα είναι ιστορικό, πολλώ δε μάλλον για μένα που είμαι Έλληνας και θα παίξω με την Κύπρο. Ωστόσο, παρ' ότι εμείς οι μπασκετικοί το συζητάμε πάρα πολύ, μου κάνει εντύπωση που ο υπόλοιπος κόσμος δεν πολυασχολείται. Το ότι ο Γιάννης δήλωσε ότι θα είναι με την Εθνική στην Κύπρο, θα έπρεπε να είναι αντικείμενο συζήτησης όλης της χώρας. Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες του κόσμου, ο οποίος εξέφρασε την επιθυμία να είναι παρών!»

Εσύ είσαι γέννημα-θρέμμα του ελληνικού μπάσκετ, οι υπόλοιποι Κύπριοι διεθνείς έχουν διεθνείς παραστάσεις;

«Μπορώ να πω πως ναι, επειδή τα περισσότερα παιδιά παίζουν στις μεγάλες ομάδες της Κύπρου κι έχουν περάσει από την Ελλάδα και έχουν αρκετές μπασκετικές προσλαμβάνουσες υψηλού επιπέδου.»

Σου λείπει η πατρίδα; Το σκέφτεσαι να γυρίσεις;

«Εννοείται πως το σκέφτομαι! Άλλωστε, το όνειρό μου ήταν πάντα να παίξω στην Α1 Κατηγορία και γι' αυτό θα συνεχίσω πάντα να βελτιώνομαι και να προσπαθώ. Μακάρι να τελειώσω την καριέρα μου στα ελληνικά παρκέ. Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα, εκεί έμαθα το μπάσκετ, εκεί είναι η οικογένειά μου, οπότε είναι λογικό να αισθάνομαι έτσι.»

Γιατί στην Ελλάδα δεν πήρες την ευκαιρία που ήθελες;

«Άργησα να παίξω και να συνειδητοποιήσω ότι με το μπάσκετ θα έχω βιοποριστική σχέση. Το πήρα απόφαση μετά τις δύο καλές χρονιές που έκανα στον Οίακα, όταν ήμουν 25 ετών κι εκεί ήταν που έπεισα τον εαυτό μου να ασχοληθώ σοβαρά και να το κάνω επάγγελμα. Μέχρι τότε ήμουν στο 50%-50%, είχα περιττά κιλά και δεν είχα ωριμάσει, ούτε αυτοπειθαρχήσει για να αποφασίσω να αφήσω τη σχολή μου (σ.σ.: Γυμναστική Ακαδημία την Κομοτηνή), ώστε να αφοσιωθώ στο 100%!»

Πως έγινε το κλικ;

«Είναι πολύ αστεία ιστορία! Ο πατέρας μου είναι οπερατέρ στην ΕΡΤ και όταν ήμουν 23 ετών, ήμασταν κάπου με έναν αθλητικό συντάκτη που με ρώτησε με τι ασχολούμαι! Όταν του είπα ότι παίζω μπάσκετ, με κοίταξε έκπληκτος και πολύ στεγνά μου είπε: “πως γίνεται αυτό με τόσα κιλά;”... Αυτή η ατάκα με στεναχώρησε και με σόκαρε πάρα πολύ, αλλά ήταν αρκετή για να μου γυρίσει το μυαλό! Ξέρεις όταν έχεις ένα πρόβλημα και κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, τις περισσότερες φορές δεν το καταλαβαίνεις και βρίσκεις πολλές δικαιολογίες για τον εαυτό σου. Όταν στο λέει κάποιος τρίτος, όμως, σου αγγίζει ευαίσθητες χορδές και η σφαλιάρα που τρως είναι ξανάστροφη. Κάπως έτσι το πήρα απόφαση, άλλαξα τελείως την διατροφή μου και τον τρόπο προπόνησης και συνολικά αυτό το περιστατικό με βοήθησε πάρα πολύ. Μάλιστα μία φορά που είχα βγει στην ΕΡΑ Σπορ, τον είχα ευχαριστήσει δημόσια γι' αυτό.»